Με αφορμή το κλάμα του 21χρονου Παναγιώτη Μπάλλα, θυμάται κι άλλες περιπτώσεις παικτών που λύγισαν και δάκρυσαν και ξέσπασαν
Δεν χρειάστηκαν ούτε το «κλάψε- κλάψε» της εξέδρας, όπως συνέβη στον Παναγιώτη Γιαννάκη, του οποίου το πρόσωπο μεταμορφωνόταν σε θλιμμένο και ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητος, ούτε να ακούσουν… Παντελίδη για να λυγίσουν και να ξεσπάσουν.
Εδώ λυγίζουν τα σίδερα, δεν θα λύγιζαν οι ποδοσφαιριστές υπό το ψυχολογικό βάρος και την ένταση ενός αγώνα; Το κλάμα του 21χρονου Μπάλλα, επειδή η φάση στην οποία συμμετείχε ήταν η αιτία του αποκλεισμού του Ατρομήτου από το Κύπελλο- και δεν είναι κλάμα αποδοχής του πέναλτι- είναι κάτι που μπορεί να μην συμβαίνει συχνά στα γήπεδα, όμως είναι δεκάδες οι καταμετρημένες περιπτώσεις.
Πέρυσι, στο ίδιο γήπεδο η ήττα της ΑΕΚ με 1-0 από τον Ατρόμητο λύγισε τους ποδοσφαιριστές της Ένωσης καθώς η ομάδα τους υποβιβάστηκε. Ποιος δεν θυμάται τον Γιάννη Καραλή να έχει πέσει με κλάματα πάνω στον διαιτητή Παππά που προσπαθούσε να τον παρηγορήσει; Τον Φούντα και άλλους παίκτες της ΑΕΚ να κλαίνε ατελείωτα;
Στο φετινό ντέρμπι Παναθηναϊκού- Ολυμπιακού στη Λεωφόρο ο νεαρός αμυντικός Κώστας Τριανταφυλλόπουλος που ήταν από τους κορυφαίους του αγώνα, έχασε στο τέλος του αγώνα σε μία φάση τον Μήτρογλου, που πέτυχε το γκολ της νίκης με τον παίκτη του ΠΑΟ να ξεσπάει σε κλάματα. Κάτι από την πίεση του Αναστασίου που του έκανε παρατηρήσεις, αλλά κυρίως, το μεγάλο βάρος που έχει αναγκαστεί να σηκώσει αυτό το ταλαντούχο παιδί στη νέα εποχή του ΠΑΟ και η αγάπη του για την ομάδα και τον κόσμο, τον οδήγησαν ασυναίσθητα σε αυτό το κλάμα.
Έλληνες και ξένοι, από τα πιο παλιά χρόνια του ποδοσφαίρου, έρχονται στιγμές που κλαίνε. Άλλοι σαν ξέσπασμα, άλλοι γιατί δεν μπορούν να χωνέψουν μία ήττα, έναν αποκλεισμό, ένα σοβαρό προσωπικό λάθος, ακόμη και μία ήττα για το γόητρο.
Μία περίπτωση από τις παλιές που μας είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση ήταν του Γιώργου Σιδέρη. Ο Φόντακας, είχε ξεσπάσει σε κλάματα στα αποδυτήρια Γεώργιος Καραϊσκάκης όταν την 3η αγωνιστική του πρωταθλήματος ο Αρης είχε νικήσει τον Ολυμπιακό με 3-2. Ήταν τον Οκτώβριο του 1964. Όπως είχε γράψει η «Αθλητική Ηχώ»
ο Σιδέρης ακούστηκε να λέει στα αποδυτήρια με λυγμούς: «Είναι αμαρτία από τον Θεό να χάνουμε μπροστά στις χιλιάδες των φιλάθλων μας, που μας ακολουθούν. Ντρέπομαι για το αποτέλεσμα». Η «Ομάδα» είχε υπογραμμίσει ότι με το σφύριγμα της λήξης ο Σιδέρης- που είχε κάνει ματσάρα- έπεσε κάτω και άρχισε να κλαίει, με τους οπαδούς να μένουν βουβοί, αμίλητοι, μαρμαρωμένοι… Ο Κεμαλίδης, ο Βασιλείου κι ο Ψηφίδης έτρεξαν να τον συνεφέρουν, αλλά ο σκόρερ του Ολυμπιακού ήταν απαρηγόρητος.
Πρόσφατα για να πάμε σε ξένους έβαλε τα κλάματα ο τρελο-Μπαλοτέλι επειδή έγινε αλλαγή στον αγώνα της Μίλαν με τη Νάπολι
, ενώ τον προηγούμενο μήνα (Ιανουάριο
2014) ο Κριστιάνο Ρονάλντο συγκινήθηκε και έβαλε τα κλάματα εκτός αγωνιστικών χώρων, μαζί με τον Πελέ, όταν πήρε τη χρυσή μπάλα. Οι
περισσότεροι θα θυμούνται τον Κριστιάνο Ρονάλντο, στα 19 του να κλαίει σαν μωρό στην Πορτογαλία. Ηταν λίγο μετά την ήττα από την Ελλάδα στον τελικό του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος στην Πορτογαλία με τον Φελίπε Σκολάρι να παρηγορεί το νυν άσο της Ρεάλ Μαδρίτης.
Ο Ντιέγκο Μαραντόνα είχε λυγίσει δακρύζοντας μετά το τέλος του τελικού Μουντιάλ στη Ρώμη (Ολύμπικο) το 1990, καθώς η Δυτική Γερμανία είχε νικήσει την Αργεντινή με 1-0. Τα είχε βάλει και με την διαιτησία για εκείνο το αμφισβητούμενο πέναλτι στο οποίο είχε ευστοχήσει έξι λεπτά πριν από τη λήξη ο σπεσιαλίστας Μπρέμε.
Ο Πελέ είχε κλάψει και το 1958 όταν πήρε με την Βραζιλία το Μουντιάλ, ενώ ο Μπαρέζι είχε λυγίσει όταν κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια το 1997.
Χαραγμένο στη μνήμη πολλών φίλων του ποδοσφαίρου και το ξέσπασμα-κλάμα του Πολ Γκασκόιν για μία κίτρινη κάρτα. Αλλά τι κίτρινη κάρτα! Ηταν στον ημιτελικό του Μουντιάλ του 1990 πάνω στον Τόμας Μπέρτχολντ, που θα του στερούσε τη συμμετοχή στον τελικό- άσχετα αν τελικά στην εξέλιξη του ματς προκρίθηκε στα πέναλτι η Γερμανία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου